Υπάρχει μια μεθοδολογία γνωστή ως «Επιμερισμός της Ευθύνης» που εφαρμόζεται κατά την διάρκεια των γευμάτων και μπορεί να βοηθήσει τόσο στο να μειωθεί η ένταση κατά την διάρκεια των γευμάτων, όσο και η επιλεκτικότητα στην σίτιση κάποιων των παιδιών.

Τι είναι ο επιμερισμός της ευθύνης;

Ο επιμερισμός της ευθύνης είναι μια επιστημονικά τεκμηριωμένη προσέγγιση, που εφαρμόζεται κατά την διάρκεια της σίτισης των παιδιών και σκοπό έχει οι γονείς να θέσουν όρια, μέσω του καθορισμού των ωρών και του είδους των τροφών που προσφέρουν σε κάθε γεύμα, με ταυτόχρονο σεβασμό στις ανάγκες των παιδιών. Μέσα από την εφαρμογή της μεθόδου δίδεται η ευκαιρία στα παιδιά να μάθουν να εμπιστεύονται, τόσο την αίσθηση της πείνας, όσο και της πληρότητάς τους. Η προσέγγιση αυτή δεν αναφέρεται σε μια ακόμη δίαιτα ή σε ένα σύνολο κανόνων, αλλά σε μια καθοδηγούμενη διεργασία που καθορίζει με σαφήνεια την υπευθυνότητα των γονιών και των παιδιών κατά την διάρκεια των γευμάτων.

Ποιος είναι ο στόχος της προσέγγισης:

Στόχος της χρήσης αυτής της προσέγγισης είναι να επιτευχθούν πιο χαλαρές, πιο χαρούμενες και λιγότερο αγχωτικές ώρες, κατά την διάρκεια των γευμάτων, όπου γονείς και παιδιά μπορούν να απολαύσουν μαζί, αλλά και ανεξάρτητα το φαγητό τους, χωρίς να χρειάζεται να ωθήσουν, να ξεγελάσουν ή να παρασύρουν το παιδί να φάει κάποια επιπλέον μπουκιά ή να τελειώσει το πιάτο του.

Που χρησιμεύει:

Η επαναφορά της ηρεμίας κατά την διάρκεια των γευμάτων βοηθάει στην ισχυροποίηση του δεσμού μεταξύ γονέα και παιδιού, μέσα από την θέσπιση σαφών ορίων, με σεβασμό στην επιμέρους ευθύνη της κάθε πλευράς. Η προσέγγιση αυτή βοηθά τα παιδιά στην εξάσκηση της διαισθητικής διατροφής, καθώς επιτρέπει στα παιδιά να αποφασίζουν πόση τροφή θα τρώνε μόνα τους. Τελικός στόχος δεν είναι να «πείσουμε τα παιδιά να φάνε», αλλά να θέσουμε τα θεμέλια για πιο ήρεμα και χαρούμενα γεύματα για όλη την οικογένεια – και να ενισχύσουμε την αυτονομία του σώματος αφήνοντας τα παιδιά να ελέγξουν την πρόσληψή τους, εντός των ορίων που θέτουμε. Η προσέγγιση μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να εκπαιδεύσει τα παιδιά να μάθουν πώς να τρώνε, να αναχαιτίσουν διατροφικές συνήθειες που τους προκαλούν άγχος, να εγκαθιδρύσουν υγιείς διατροφικές συνήθειες  και να επαναφέρουν την ισορροπία κατά τη διάρκεια των γευμάτων. Αποτελεί ένα εξαιρετικό εργαλείο όταν τα γεύματα έχουν μετατραπεί σε πεδίο μάχης.

Από που προέρχεται αυτή η μέθοδος;

Αυτή η μέθοδος δημιουργήθηκε από τη διαιτολόγο και ψυχοθεραπεύτρια Ellyn Satter η οποία έκτοτε έχει εκπαιδεύσει πολλούς άλλους θεραπευτές σίτισης.

Γιατί να την εφαρμόσω;

Εάν ταυτίζεστε με κάποια από τις ακόλουθες καταστάσεις, έστω και κάποιες φορές, και ψάχνετε έναν τρόπο να αλλάξετε τα πράγματα, σίγουρα αξίζει να δοκιμάσετε την προσέγγιση.

• Το παιδί μου αρνείται να φάει το δείπνο που φτιάχνω για την υπόλοιπη οικογένεια και κρατιέται για να φάει αυτό που προτιμά (συνήθως υποκύπτω γιατί θέλω να φάει!)

• Στο παιδί μου αρέσει να τσιμπολογάει όλη μέρα και δεν πεινάει ποτέ για φαγητό.

• Ανησυχώ ότι το παιδί μου δεν τρώει αρκετά.

• Ανησυχώ ότι το παιδί μου τρώει πολύ.

• Ανησυχώ ότι το παιδί μου κρύβει τι τρώει πραγματικά.

• Με αγχώνουν οι ώρες του φαγητού.

• Δεν ξέρω τι να φτιάξω και τι να προσφέρω, έτσι ώστε να το φάνε όλοι στην οικογένεια.

• Το παιδί μου είναι πολύ επιλεκτικό και θέλει να τρώει μόνο τα αγαπημένα του φαγητά.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Η προσέγγιση έχει ένα πολύ ευρύ φάσμα χρήσης και μπορεί να βοηθήσει σχεδόν σε οποιοδήποτε ζήτημα σίτισης (εκτός από σοβαρά ιατρικά – αυτά απαιτούν τη βοήθεια παιδίατρου ή εξατομικευμένη διατροφική αγωγή!).

 

Ποιά είναι η βασική φιλοσοφία της προσέγγισης

1. Ποιά είναι η ευθύνη/ αρμοδιότητα των γονέων: ο γονέας είναι υπεύθυνος (και ενθαρρύνεται να αναλάβει το ρόλο) με το τι θα φάει το παιδί, πότε θα το φάει και το πού θα φάει το παιδί.

2. Ποιά είναι η ευθύνη/ αρμοδιότητα του παιδιού: το παιδί είναι υπεύθυνο να αποφασίσει εάν θα φάει σε αυτό το γεύμα, πόσο θα φάει και ποιά από τα τρόφιμα που του προσφέρονται θα φάει και με ποια σειρά.

 

Αυτό σημαίνει ότι οι γονείς:

• Επιλέγουν ποια τρόφιμα θα σερβίρουν και αναλαμβάνουν να τα ετοιμάσουν, κάνοντας το καλύτερο δυνατό για να είναι εύκολο να το φάει το παιδί και να είναι νόστιμο.

• Τηρούν τακτικές ώρες, τόσο των γευμάτων, όσο και των σνακ, έτσι ώστε να είναι προβλέψιμες και κατάλληλες.

• Φροντίζουν οι ώρες φαγητού να είναι ευχάριστες.

• Δείχνουν στα παιδιά πώς να συμπεριφέρονται στα οικογενειακά γεύματα μέσα από το δικό τους παράδειγμα.

• Προωθούν ένα υγιές μοντέλο σίτισης με το να τρώνε μαζί με τα παιδιά τους και δείχνοντας στα παιδιά του πώς να τρώνε ορισμένα τρόφιμα.

• Κατανοούν ότι τα παιδιά δεν έχουν προγενέστερη εμπειρία με τα τρόφιμα και είναι λογικό να είναι επιφυλακτικά στο να δοκιμάσουν νέα τρόφιμα.

• Κατανοούν ότι είναι φυσιολογικό τα παιδιά να έχουν συμπάθειες και αντιπάθειες.

• Κατανοούν ότι κάθε οργανισμός και σώμα είναι διαφορετικός και ότι το παιδί έχει το δικαίωμα να μεγαλώσει αρμονικά με το σώμα του. Αυτό σημαίνει ότι δεν στοχεύουμε να επιτύχουμε μέσω της τροφής να αλλάξουμε την εικόνα (ή τις διαστάσεις) του σώματός μας, εκτός εάν υπάρχει κάποιο ιατρικό πρόβλημα που το επιτάσσει.

• Εξηγούν το τι είναι το κάθε τρόφιμο και του περιγράφουν ποια μπορεί να είναι η γεύση του, αποφεύγοντας όμως να πιέσουν τα παιδιά να δοκιμάσουν μια συγκεκριμένη ποσότητα.

• Αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν το φαγητό ως ανταμοιβή ή επιβράβευση για κάποια καλή ή προτιμώμενη συμπεριφορά.

Και τα παιδιά:

• Είναι ελεύθερα να επιλέξουν ποια τρόφιμα θα φάνε από τα σερβιριζόμενα.
• Είναι ελεύθερα να καταναλώσουν την ποσότητα του φαγητού που θέλουν.
• Δίνουν μια ευκαιρία στο φαγητό που τους προσφέρεται πριν το απορρίψουν.
• Μαθαίνουν να παρατηρούν τους γονείς και τα μεγαλύτερα αδέλφια τους κατά την διάρκεια του γεύματος και μαθαίνουν να ακολουθούν το παράδειγμά τους.
• Είναι ελεύθερα να μην ολοκληρώσουν το γεύμα τους όταν αισθάνονται χορτάτα.
• Μαθαίνουν να αποδέχονται ότι μερικές φορές θα χρειαστεί να περιμένουν μέχρι την ώρα του επόμενου γεύματος ή σνακ.
• Μαθαίνουν να αποδέχονται ότι το γεύμα που καλούνται να φάνε δεν θα είναι πάντοτε το αγαπημένο τους.